Ik kan niet verder zonder kleinkinderen

Ik kan niet verder zonder kleinkinderen

Lisa* is door mij alleen opgevoed

Ik was 20 jaar jong toen ik ben bevallen van een heel schattig meisje, Lisa!
Lisa is door mij alleen opgevoed, en als ik aan het werk was, bleef ze bij mijn vader, haar Opa dus.
Mijn moeder was ook wel aanwezig maar kon geen verzorgende taken  op zich nemen, omdat zij autisme heeft. Omdat ik op jonge leeftijd al moeder was, ben ik de eerste 6 jaar met Lisa bij mijn ouders blijven wonen, zodat ik wat kon sparen om ooit op eigen benen te kunnen staan, wat ook lukte. Ik verdiende al snel mijn eigen geld en Lisa en ik konden naar een appartementje waar we het  ontzettend fijn hadden zo met zijn tweetjes!

Ongelooflijk veel spijt van wat ik toen gedaan heb

Enkele jaren later hebben we ons verruimd, en zijn we in een huis gaan wonen, met een tuin, dat was nog leuker natuurlijk. Daar hadden Lisa en ik leuke tijden, we deden alles samen, onze liefde en vriendschap voor elkaar was heel sterk, en we genoten allebei van heel veel leuke dingen en van de grootouders aan mijn kant.

Na de lagere school koos Lisa voor de landbouwschool want ze wilde misschien wel iets met bloemen en planten gaan doen. In die periode was ik thuis. Ik kon niet werken vanwege rugklachten en  wij leefden van een werkeloosheidsuitkering. De school was verder van huis en doordat ik thuis zat hoefde Lisa niet met het OV maar kon ik haar elke dag brengen en ophalen. Op school ging het echter snel mis met Lisa. Inmiddels was ze 13-14 jaar en was erg onzeker en was een makkelijke prooi voor pestkoppen. Dit was vreselijk!  We zochten een psycholoog en die heeft ervoor gezorgd dat Lisa weerbaarder werd.
Na 2 jaar is Lisa van school gewisseld en ging in onze eigen gemeente de verder met de middelbare school. Lisa was toen 15 jaar en de pubertijd begon te spelen. Het werd een andere tijd. Een tijd met meningsverschillen en heftige woordenwisselingen van 2 kanten. Ik was ten einde raad en had totaal geen grip meer op haar. Op een dag sloegen bij mij de stoppen door. Die dag vergeet ik mijn hele leven niet meer. We hadden ruzie en Lisa was mij continu aan het provoceren. Ze daagde me uit, lachte me uit, kleineerde me en trok mijn kleding stuk. Ik kon mij niet meer beheersen en heb een paar rake klappen uitgedeeld. Vanaf het moment dat het gebeurd was is onze moeder/dochter relatie veranderd. Ik had moeite haar aan te kijken en Lisa haatte me. Hier worstel ik al die jaren mee. Ongelooflijk veel spijt heb ik van wat ik toen gedaan heb. Ik heb haar ook nooit om vergeving gevraagd, ik leef elke dag hiermee en leef voortdurend met een schuldgevoel.

Hij moest kiezen: Of een abortus of van school af

Wat later kreeg Lisa een vriend, Jasper. Omdat het tussen ons niet meer klikte, deed ze veel haar eigen zin, en had ik weinig te vertellen. Deze moeizame periode heeft 1,5 jaar geduurd. Ze was 17 jaar toen ze mij kwam vertellen dat ze zwanger was van Jasper. Eerst bijna moeilijk te geloven, want dat zij elke dag haar anticonceptie medicijn nam, hield ik mee in het oog. Maar nee, het was geen misverstand, ze was al even zwanger. Vanaf de dag dat ze mij vertelde dat ze zwanger was, heb ik geen moment getwijfeld. Dat kleine mensje was direct welkom. Liefst had ik zelf nog een kind gewild, maar omdat ik inmiddels alweer 42 was zat dat er niet meer in. Ik had Lisa alleen opgevoed, ze heeft altijd alles gehad en was een prinsesje op dat gebied, dus zou het ons ook lukken om dit kleine meisje groot te brengen. Een paar dagen later stonden we al in de babywinkel en zochten samen de eerste babyspullen uit. Ondanks mijn jonge leeftijd was ik ontzettend blij met het feit dat ik oma zou worden. Onze band werd weer sterker omdat we weer veel samen deden en ik had me in jaren niet meer zo gelukkig gevoeld! Voor Jasper was de situatie vervelender. Zijn ouders waren niet blij met de komst van de baby. Zijn ouders zette Jasper voor de keuze: Of een abortus of direct stoppen met school zodat hij geld kon verdienen om zijn gezin te onderhouden. Dat vond ik heel erg voor die jongen. Ik heb hem geadviseerd toch zijn studie af te maken omdat dat op lange termijn beter zou zijn . Jasper bleef naar school gaan. Het gevolg was dat hij thuis niet meer welkom was en hij is noodgedwongen bij zijn tante ingetrokken. Het liefst had ik hem gevraagd bij mij in te trekken maar dat was onmogelijk gezien mijn uitkering.

Eindelijk voelde ik me weer gelukkig

Op 21 mei 2007  werd mijn allerliefste eerste kleinkind geboren, ik was samen met Jasper bij de bevalling aanwezig, ik was super blij, gelukkig en trots, ik was oma! Roos was haar naam, ze was zo mooi, ook was mijn belofte weer, dat ze niets zou tekort komen en dat we met zen allen heel goed voor haar gingen zorgen. Omdat Lisa en Jasper  toen nog geen inkomen hadden, en Jasper’s ouders niet financieel wilden helpen, heb ik alle kosten op mij genomen, zwangerschaps-kleding, medische kosten, baby uitzet etc. . Dit alles is met heel veel liefde gedaan voor mijn kleinkind.  Natuurlijk met twee volwassen en een kindje, was mijn salaris te weinig om van rond te komen. Daarom besloot ik op 42 jaar, iets nieuws te doen, wat ik al mijn hele leven wilde doen, werken met kinderen.

Ik ging volwassen onderwijs volgen voor Kinderverzorgster en tegelijkertijd werken in een kinderdagverblijf voor een hoger salaris. Enkele maanden later had ook Jasper werk. Mijn dochter bleef thuis om voor Roosje te zorgen, en had een inkomen van 400 euro. Jasper huurde voorlopig een studio voor hem alleen, dat was het goedkoopst, zodat ze wat konden sparen om later samen te wonen. Dus mijn dochter en lieve kleine Roosje, bleven bij mij wonen.

Op 27 april 2010, werd mijn kleinzoon Freek geboren, weer was ik zo gelukkig en trots, een meisje en jongen als kleinkinderen. Weer de gelukkigste periode uit mijn leven.Ook mocht ik weer bij de bevalling zijn. Ondertussen was Roosje, helemaal een oma kindje geworden, zij zag mij zo graag, dit mag eigenlijk niet gezegd worden, maar ze zag mij meer als haar mama. Dit kwam het meest, omdat ik nooit boos werd, ik ben iemand met heel veel geduld. Lisa had het heel lastig, omdat Jasper niet echt veel deed voor zijn kinderen, zijn verantwoordelijkheid niet droeg en duidelijk liet merken dat hij meer om zijn zoon gaf dan om zijn dochter. De relatie hield geen stand en strandde uiteindelijk toen Freekje 6 maanden was. We hoorde of zagen niets meer van Jasper.

Het belangrijkste was de zorg voor de kleinkinderen

Natuurlijk was het niet meer dan normaal dat mijn dochter en de twee kindjes bij mij bleven wonen, ze hoefde geen enkele euro aan mij te betalen voor kost & inwoning, dat wilde ik niet. Het belangrijkste was de goede zorg voor de kinderen. Daar ging ik voor werken.
Ik heb mijn diploma behaald, en ik zorgde er weer voor dat mijn kleinkinderen niets te kort kwamen.

Na 8 jaar kregen we ineens bericht van Jasper. Hij had weer contact met zijn ouders en wilde de kinderen weer zien. Na een gerechtelijke procedure moesten de kinderen elke 2 weken een weekend naar papa.  Dat was een enorme schok ook voor de kinderen, Zij kende immers hun papa niet en ook de andere grootouders kende zijn niet. Ook mijn kleinkinderen hadden hulp nodig met wat er allemaal gebeurde, ook zij gingen naar een psycholoog.

Na 6 jaar bij mij ingewoond te hebben, zijn mijn dochter en kleinkinderen verhuisd naar een huisje. Het toeval wilde dat dit huis in de straat stond van mijn ouders, dus dit was wel heel leuk ook voor de kleintjes. Het was maar goed ook dat ze een eigen stekje had nu want de ergernissen stapelden zich op. Ik werkte en werkte maar om Lisa en Roos en Freek te kunnen onderhouden. Lisa zat al die tijd thuis. Ik deed alles voor ze maar het werd erg zwaar en ik had het gevoel dat ik het allemaal moest doen.

Het nieuwe huisje werd door ons geschilderd en mijn laatste spaargeld ging op aan meubilair en  de kinderkamers. Het geluk van de kinderen stond bij mij voorop, ze mochten niets te kort komen.

Ik dacht rust te gaan vinden. Helaas mocht dat niet zo zijn. Mijn dochter had een behoorlijk inkomen als je alle toeslagen en alles bij elkaar optelde kwam er meer geld binnen dan bij mij. Toch slaagde zij er niet in om zichzelf en de kinderen te onderhouden. Ze was hartstikke goed voor de kinderen, dat zal ik eerlijk bekennen maar ze gaf wel erg veel geld uit aan zichzelf. Oma bleef dus maar geld bijleggen om te zorgen dat het allemaal goed ging.

Omdat het nieuwe huis bij mijn vader naast was konden de kinderen gemakkelijk langs de tuin aflopen naar hun overgrootvader. Mijn vader was begaan met ze en betaalde op den duur, maandelijks de inkopen, wat betreft voeding voor hun drie. Voor mij en mijn vader geen probleem, we zagen nog steeds dat de kleinkinderen gelukkig waren, en daarvoor deden we het, de kinderen zagen ons héél graag, en vonden het reuze fijn, dat ik en mijn vader zo goed voor hun zorgden.

Regelmatig, eigenlijk heel veel, kwamen mijn kleinkinderen bij mij logeren, ze waren gelukkig in hun nieuwe huisje, maar ze misten mij allebei enorm hard, en dat was wederzijds.

De kinderen hadden het niet makkelijk gehad in hun jonge leventje. De juridische strijd met papa, de wisselvalligheid van hun mama, behandeling bij psychologen. Ht is nogal veel in een kinderleventje, dat verdient toch geen enkel kind.

December 2018, de donkere periode in mijn leven begint

En dan komt de pijnlijkste periode in mijn leven, dat ik mijn allerliefste kleinkinderen zo hard moet missen, dat het dagelijks zo een pijn doet, als ik aan hun denk. Ik mis enorm hun knuffels, hun stem, hun blije gezichtjes, dat ik hun niet kan troosten en helpen.

December 2018, Lisa vroeg mijn mening over een vriend die ze al enkele jaren kende, via Facebook. Ik gaf toen de goede raad, je moet eens af spreken met elkaar, dan pas kan je zien of het klikt of niet, en kan je daarna nog beslissen wat je doet, maar ga nie te snel, de kinderen hebben al veel meegemaakt, zij zouden eigenlijk altijd op de eerste plaats moeten staan in je leven.

Hun eerste date in December 2018, was meegevallen, ze zag het wel zitten, en zagen elkaar geregeld. Ze stelde hem uiteindelijk voor aan de kinderen, dat was voor hun natuurlijk wennen. Roosje vond het maar niks, en was er tegen,Freekje heeft altijd wel ergens een papa gemist, en was wel blij, hij had een voetbal vriend, een vriend om te gamen. De vriend had zelf een dochter van 14, Roosje was toen alweer 12 en Freekje 8.

Roosje kwam jammer genoeg dikwijls haar beklag doen, dat hij te streng was, dat ze de nieuwe vriend niet prettig vond, dat ze liever weer bij mij kwam wonen en dat ze mij enorm miste.Voor zover ik haar kon overtuigen, dat het allemaal wel zou meevallen, en dat ze geduld moet hebben, om hem en zijn dochter beter te leren kennen. Ik moest haar wel beloven, dat als er iets was, ze altijd bij mij terecht kon. Ook ik dacht, Roosje en Freek kunnen altijd bij mij terecht, ik ben er altijd voor hun.

Vanaf eind Januari 2019 kwam de vriend dagelijks op bezoek en bleef heel vaak eten en ook slapen. Roosje had veel moeite om zich aan te passen. Ik had zelf geen moeite met de vriend als persoon, maar wat me wel dwars zat was dat erIk had daar absoluut geen probleem mee, het is haar leven, zij doet wat ze wil, wat mij wel heel erg dwars zat, was dat er nu een vierde persoon was bijgekomen die ook een inkomen had net als Lisa zelf. Waarom moeten mijn vader en ik dan nog steeds alles betalen? Hiermee heb ik Lisa geconfronteerd en dat gaf onze verhouding opnieuw een flinke deuk.

Bijna een jaar heb ik mijn dochter niet meer gesproken

Zo heb ik in December 2019, een heel hard verwijt gekregen van haar, ook weer bij een meningsverschil tussen ons. Toen heeft ze mij heel duidelijk en letterlijk gezegd, dat het tijd werd voor mij, dat ik in mijn put, graf lag, dan was ze van mij vanaf. De maat was vol, ik kon het niet meer. Bijna een jaar heb ik haar niet meer gesproken. Gelukkig zag ik mijn kleinkinderen nog wel bij mijn ouderlijk huis. De woorden van Lisa hadden mij diep geraakt en ik kan haar dit niet vergeven en ik kan het ook noiit vergeten. Met Kerst had ze mijn ouders uitgenodigd voor het eten en ik zat met Kerst helemaal alleen thuis.  Hetzelfde weer met oudjaarsavond.

Ik vertelde Lisa dat ik de kleinkinderen enorm miste maar dat ik ook met ingang van februari geen boodschappen meer zou betalen. Haar antwoord was duidelijk.” Ik heb nu een eigen gezin en daar hoor jij niet meer bij”

Verder kreeg ik nog te horen dat als ik de communiejurk voor Roosje niet zou betalen ik ook niet welkom zou zijn op het communiefeest.. Oké dan.

Eind februari liet mijn dochter mij weten, dat ze geen geld had om voor Roosje om haar communiejurkje  te kopen. Omdat ik het verschrikkelijk zou vinden voor Roosje, ben ik toch weer overstag gegaan en zijn we met ons drieën gaan shoppen voor haar speciale dag, Roosje  was zo blij. Die namiddag tijdens het winkelen had mijn dochter alleen maar aandacht om kleding te kopen, en werd er tussen ons weinig of niets gezegd. Bij thuiskomst kreeg ik een dankjewel maar er werd ook niet meer gezegd.  Verschrikkelijk vond ik dit.

Het feest werd accuut afgebroken, het was vreselijk voor de kleinkinderen

Op 3 Maart 2019 was mijn vader jarig , hij werd 81, hij had hun allemaal uitgenodigd voor een gebakje, mijn dochter, haar vriend en zijn dochter, de achterkleinkinderen en ik . Dat eindigde dan ook weer op ruzie, omdat Roosje iets vertelde wat ze niet mocht vertellen.  Het feest werd afgebroken, en onze kleinkinderen gingen ongelukkig naar huis. Ik vond het zo erg voor hun, dat ze over  niets van thuis meer mochten praten met ons, want plots was het allemaal privé.

 

In April 2019 kwam haar vriend definitief bij hun wonen. Telkens als de kleinkinderen ze mijn auto zagen staan, kwamen Roosje  en Freekje stiekem langs de tuin bij hun opa, om te komen vertellen hoe ongelukkig ze waren met haar nieuwe vriend en dat ze veel straf kregen. Hoe graag ik hun ook wilde  helpen, ik kon niets doe, want ze mochten toen al geen contact meer hebben met ons. Tijdens het naar huis gaan, werden ze betrapt, door haar vriend, en kwam hij schelden tegen mij en mijn vader, dat hijzelf ervoor ging zorgen dat we onze kleinkinderen nooit meer zouden zien. Dit was dan de derde waarschuwing, maar nu was het menens. De kinderen hebben die avond heel hard gehuild, ik was er helemaal kapot van. Dit was het begin van alle verdriet.

Het is vreselijk voor de kinderen dat ze alles stiekem moeten doen

Wat Roosje toen allemaal heeft gedaan, om contact met mij te zoeken, dan pas beseg je hoe erg het voor de kinderen ook is en hoe slim ze wel zijn.  Als Roosje moest gaan slapen, nam ze in het begin stiekem haar gsm mee naar boven, en stuurde ze berichtjes, die ze dan daarna verwijderde, of belde stiekem, of via Facebook, ze had zelfs voor haar en Freek een nep account aangemaakt. Natuurlijk blijft dit niet duren, en werden ze meermaals betrapt, en kregen ze daar straf voor. Het was zelfs zover gekomen, als ze allebei van school kwamen, en ik en mijn vader stonden buiten om hun te kunnen zien, en wanneer ze durfden om te spreken tegen ons, werden ze gestraft. Ik heb mijn dochter meermaals toen ze betrapt  werden, tegen hun horen roepen, dat ze rot kinderen waren. En ze zijn allebei zo lief. De tuin werd bij hun mama, volledig dichtgemaakt, zodat ze ons niet meer konden zien, het hekje op slot, op den duur mochten ze zelfs niet meer spelen in de tuin, moesten ze hele dagen binnen zitten.  Begin dit jaar wist ik dat ze gingen verhuizen, ik heb toen de kans nog eens gehad om buiten te staan. Ik heb nog net tegen de kinderen kunnen zeggen dat ik ontzettend veel van ze hou en dat ik ze nooit maar ook nooit zal vergeten.

En er is nog zoveel meer om te vertellen, maar ik vrees dat mijn verhaal nu al veel te lang is.

Het is ondraaglijk voor een oma ( en ook voor een opa) om de kleinkinderen niet te mogen zien

Er is nog 1 ding dat ik kwijt wil. Als opa en oma zijnde is dit ontzettend pijnlijk om te dragen. Vooral voor mij, dat mijn eigen vlees en bloed mij liever dood ziet dan levend. Ik neem nog steeds medicatie om het leefbaar te houden. Het neemt zeker niet weg,dat er nog heel veel tranen worden gelaten om mijn kleinkinderen, want ik mis hun enorm hard, ooit hoop ik dat ze mij nooit vergeten, en als ze volwassen zijn, mij nog eens komen opzoeken, het zal nooit meer hetzelfde worden, dat weet ik, er is te veel tijd verloren,zeker hoe langer het weerzien duurt.

Ik kan niet verder zonder kleinkinderen maar ik moet in leven blijven, daarvoor moet ik vechten tegen mijn verdriet

Mijn grootste wens is, dat ik zal  blijven vechten om in leven te blijven, om hun hopelijk ooit terug te zien. Want aan mijn sterfbed zal ik niemand zien, ik heb geen broers of zussen, mijn ouders zullen er dan jammer genoeg niet meer zijn, dus waarschijnlijk sterf ik helemaal alleen. Wat mijn eigen vlees en bloed betreft, ik weet dit komt heel wreedzaam over, ik haat ze zeker niet, maar ik wil haar ook nooit meer zien, de verwijten die ze mij heeft nagelaten, zijn gebrand tot op mijn ziel, ik kan haar nooit meer aankijken. Meermaals roepen naar mij, kruip in uwe put, val dood, dikke koe enz. Ik zal nooit meer contact willen alleen maar om het feit om me zelf te beschermen.

 

Dit is het einde van mijn verhaal. Roosje en Freek zijn mijn diamanten, zij zullen altijd schitteren in mijn hart. Ik hoop dat ze mij nooit zullen vergeten.

 

 

Tot slot

Mijn excuus voor dit heel lang verhaal, maar zo weten jullie wat ik heb betekent in het leven van mijn dochter en kleinkinderen. Zo is beter te begrijpen, waarom ik haar nooit nog kan aankijken, zij heeft nooit gewaardeerd wat ik voor haar heb gedaan, zevheeft nooit respect gehad voor mij, er was nooit genegenheid, enkel voor mijn portemonnee. Meer dan tien jaar geen verjaardagscadeau en Moederdag voor mij. Dat was ik niet waard. Het voornaamste is dat ik weet dat ik mijn kleinkinderen alles heb gegeven met heel mijn hart, en dat ik daar geen seconde spijt van heb.

Voor een ieder die dit leest, bedankt dat ik mijn verhaal aan je kwijt kon. Plaats gerust een reactie onder dit bericht via facebook

 

 

• De gebruikte namen zijn om privacyredenen gefingeerd. De echte namen zijn bij de redactie bekend.